Tuesday, December 29, 2020

 Dalam Rasa



Kadang,

Dalam tangis aku bisa merasa

Bahwa kerinduanku padamu begitu sakitnya.

Hingga

Aku begitu lupa,

Bahwa ternyata aku hanya bisa berucap dengan airmata.


Dalam rasa yang kurasa

Apakah kau juga merasa?

Tentang sepotong kasih yang kita punya

Bahwa ia tak kan sirna.

Namun terpisah hanya karena wabah yang merajalela.


Dalam rasa yang kurasa.

Ada nyeri yang menyesak dada.

Hingga aku begitu terluka

Saat coba menahan gejolak yang ada.


Dalam rasa yang kurasa,

Sungguh aku tak bisa membendungnya.

Menyiksa.

Teramat perih dengan luka dan bilurnya.

Namun biar kan kujaga segenap rasa yang ada.

Tak tergerus jaman.

Tak lekang keadaan.

Terabadikan.


Dalam rasa yang kurasa.

Kan slalu kusimpan perihnya luka yang kurasakan.

Berharap kau tahu

Dan juga merasakan hal sama,

Tentang rasa

Setangguk rindu yang menggelora.



Roemah Difabel, X'mas eve 2020



Wednesday, December 16, 2020

 

Kematian

 

 

 

 

Terkadang kebencianku meradang.

Merubah segalanya jadi  bencana.

Menyiksa setiap derap nafas dada.

Mendera  dalam hempas langkah yang ada.

 

Apakah ini kebencian,

atau hanya sekedar pelampiasan?

Aku tak pernah paham.

Karena semua bermuara dari sumber yang kelam.

Jelaga hitam yang penuh noda dan celaan.

 

Setiap langkah yang kuayunkan tak pernah dibenarkan.

Setiap gerak yang kulakukan selalu dinistakan.

Aku memang hanya umpan,

bagi mereka yang tak pernah suka kebenaran.

Dan aku hanya memang jadi pecundang,

bagi mereka yang menyebut diri pahlawan.

Tapi rasaku masih hidup dan berkembang

dalam nafas kerelawanan.

Kuagungkan, tak kan kuabaikan.

Karena aku hanya memelihara kasih kemanusiaan.

Tak kan lagi kupedulikan

Mereka yang mencercaku dengan fitnahan.

Itu hanya bau kematian.

 

Nakula Raya, 10/12/2017    23.10 wib.

 

 


 

Wabah Corona Tumrab Para Dulur Tani

 

 

Amargo wabah iki aku isih isa bali.

Nanging,

Ora kena lunga saka ngomah?

Duh Gusti,

Nganti kapan ora ana kang ngerti.

Nyambut gawe kudu saka ngomah.

Honor wis suda dititili sakben wayah.

Bocah-bocah ora ana kang sekolah.

Kabeh wong tua wis ngerasa sayah,

Merga bocah-bocah malah kakehan polah.

Genuk wadah beras isine mung cukup kanggo dina iki.

Sabun adus lan sabun umbah-umbah malah wis entek kawit dek wingi.

Latar ngarepan omah kebak godhong pating blasah.

Srengenge saya suwe saya mlethek ngobong ati.

Suket-suket wis pada garing.

Saya gering kaya dene wit jati.

Aku isih tetep kudu ngarit saben dina, ora ngerti titi wanci.

Dene kewan-kewan kang tak pakani, sajak ora ngerti.

Saya suwe panas mlethek ana njero ati.

Apa Kangmas ora ngerti, aku ora bisa urip kaya ngene iki?

Nganti kapan, embuh, aku ora ngerti....

Jebul krasa luwih kesel ana njero ati

 

 

Nglipar, 10/05/2020



 

Aku Ora Ngerti

 

 

Kangmas,

Kadang aku ora ngerti, 

ora mudeng karo dalan kang tak pecaki.

Ndisik mula nalika lagi tak niati, 

rasaku wis saguh ngancani Kangmas nganti tumekaning pati.

Nanging kabeh kang tak temoni mung gawe kuciwane ati.

Gela, 

nanging aku kudu pie, Kangmas ora kersa ngandani.

Jare wong wedok kui kudu percaya marang guru laki,

Nanging Kangmas sajak ora isa tak percayani.

 

Kangmas,

Menungsa urip kui kudu duwe krenteg suci lan karep kang gede.

Nanging kenapa uripmu kaya mung trima kaya ngono kui?

Urip sakmadya, aku bisa ngerti.

Nanging ora njur duwe karep sak kepenake ati.

Sesuk.

Sesuk.

Lan sesuk.

Nganti entek sesuk nanging wis pirang-pirang sasi.

Banjur saiki taun wis ganti....

Kangmas ajeg kaya wingi uni.

Gelane rasa atiku nalika bali.

Kayane aku kudu maneh lunga luwih suwi.

 

Kangmas,

Nganti kapan awake dewe arep kaya ngene iki?

“Embuh, aku ora ngerti.” Suaramu semaur kanti grogi.

Kandamu awake dewe sak derma titah kang nglakoni.

“Nanging aku wis kesel nglakoni urip kaya ngene iki.” Aku ora bisa matur kanti ngati-ati.

 

Duh Gusti....

Impenku ndisik,

 Kangmas isa tak jak bareng mecaki langkah nuju impen suci.

Gawe usaha kanggo masa depan awake dewe supaya isa luwih mandiri.

Supaya bisa biyantu liyan,

Sedulur-sedulur kang uripe luwih sengsara kaya jaman saiki.

Nanging nalika aku bali,

Apa kang tak temoni?

Niatku bali mung arep ngewangi.

Sethitik isa-a ngenteng-ngentengi tugas wajibmu kang abot kui....

Oalaaah Gusti.

Modal entek.

Bekakas resik blas ora ana sisa.

Dagangan laris gusis ninggal rasa kecewa.

Kepie caraku ngerti,

Nyatane Kangmas ora mung gawe kuciwa.

Nanging ngentekne ati.

Tur ajeg wae semaur sesuk lan sesuk tumeka saiki....

 

“Gusti, nyuwun paringi sabar ngelakoni.”

Aku mung isa nyebut ana njero ati.

 

Nglipar, 10/05/2020